ANG HIWAGA NG BARYO MAYOBOC - Ikatlong Yugto

 

“Ang Kasalanan ni Flora”
(Ikatlong bahagi ng Hiwaga ng Baryo Mayoboc)

Tanghaling-tapat sumilong ang mag-asawa sa ilalim ng malaking puno upang magpahinga mula sa mainit na pagtatrabaho sa ilalim ng sikat ng araw. Tanaw naman sa malayo si Mai mula sa kabilang puno ng kalatsutsi malapit sa ilog. Masaya siyang naglalaro kaya bakas sa ilog ang linaw ng tubig at repleksiyon ng mga dahon sa paligid, napakaganda.

Nagtinginan ang mag-asawa. Tila iisa ang iniisip.

“Hindi ko lubos maisip na ang ating anak ang pagbuntunan ng diyos sa ating kasalanan” simula ni Aniago.

“Kung maaari ko lamang kumbinsihin ang mga diyos na ako na lamang ang kunin nila, gagawin ko.” malungkot na wika ni Flora.

Sabay na inalala ng mag-asawa ang simula ng kanilang pag-iibigan.

Si Aniago ay isang mortal na itinuturing na lider ng kanilang baryo. Marami na siyang nagaping kalaban na nais manggulo sa kanilang pamayanan. Mga katutubo mula sa ibang tribo, mga dayong manlalakbay, maging mga masasamang espiritu at nilalang na pagala-gala sa kanilang lugar.

Isang araw, isa sa anak ng kanilang kanayon ang kinuha ng isang tikbalang at ayon sa kanilang babaylan, mangagamot ng kanilang lugar at may kakayahang kumausap sa mga espiritu, ang bata ay dinala ng tikbalang sa itaas ng puno ng pilaway na matatagpuan sa gitna ng kagubatan.

Agad pinuntahan ng pangkat nina Aniago ang gubat, at nakipagbuno sa tikbalang. Matagumpay naman nilang nabawi ang batang tinangay ng tikbalang. Sa kanilang pag-uwi tila natigilan si Aniago nang may marinig siyang hikbi ng isang babae. Pinauna na niya ang mga kasama at hinanap kung saan nagmumula ang hikbi.

Napadpad siya sa lugar na napakaraming bulaklak, iba-iba ang sukat at kulay. Makikita rin sa lugar ang mayayabong na halaman at puno. Nakita niya ang isang napakagandang babae.

“Ano ang iyong problema, dilag?” tanong ni Aniago sa dalaga.

Nagulat naman ang dalaga. “Ako si Aniago, narinig ko ang iyong paghikbi, huwag kang matakot.”

“Ako si Flor, ang tagapangala sa lugar na ito, hindi ka maarapat na naririto.” sagot ng diwata.

Si Flor ay isang nimpa o mababang uri ng diwata na nangangala sa pagyabong ng mga bulaklak at iba pang mga halaman.

“Ako’y hindi magtatagal, gusto ko lamang malaman ang dahilan ng iyong kalungkutan. Hindi naman yata maganda sa tulad kong ginoo ang pabayaan ang isang napakagandang dilag sa gitna ng gubat na umiiyak”.

Nakaramdam ng pag-ibig ang dalaga, tila natagpuan niya ang lalaking magliligtas sa kaniya.

Nagsimulang magkuwentuhan ang dalawa at lumalim ang ugnayan. Nalaman ni Aniago na ang dahilan ng pag-iyak ng dalaga ay dahil sa nakatakda nitong pag-iisang dibdib sa hindi niya iniibig. Ipinagkasundo siya ng mga diyos sa diyos ng hangin na si Habagat. Nasa tuntunin ng mga diyos na marapat na ang mapangasawa ng mga diwata ay kapwa nila diwata o mga diyos. Dahil sa angking kagandahan ni Flor na tulad sa mga bulaklak na kaniyang inaalagaan nabihag ang puso ng diyos ng hangin.

Hiniling ni Habagat kay Bathala, diyos ng lahat ng diyos at tao na ikasal siya kay Flor na nimpa ng pagyabong. Agad namang nagtakda ang bathala at ipinamalita sa kaharian ng diyos ang pag-iisang dibdib ng dalawa.

Hindi ito matanggap ni Flor dahil hindi taglay ni Habagat ang mga katangian na nais ng diwata sa kaniyang mapapangasawa. Ngunit kailangan niyang sundin ang diyos ng langit dahil parurusahan siya ng mga ito kung hindi siya tatalima.

Nang malaman ito ni Aniago, lakas-loob niyang niyaya ng kasal ang diwata.

“Batid kong wala akong laban sa mga diyos, ngunit kaya kong harapin ang anumang ibigay nila sa akin, makasama lamang kita.” sambit ng binata.

Bagamat nangangambang sumama si Flor kay Aniago dahil sa maaaring kaparusahan ng diyos sa kanila. Nanaig ang pag-ibig sa dalawa at itinuloy ang pagtakas. Nagtungo sila sa babaylan upang bigyang proteksyon ang diwata.

Sa pagsasama ng dalawa nabuo ang kanilang pagmamahalan. Nalaman ito ng mga diyos. Isang bagyo ang pinadala nito sa pamayanan nina Aniago. Marami ang namatay, nakaligtas ang dalawa hanggang sa mailuwal ni Flor ang isang napakagandang sanggol na babae. Tapos na ang bagyo noon at panahon na ng tagsibol. Pinangalanan nila ang sanggol na Mai, na nangangahulugang Pagyabong.

Tanging sina Aniago, Flor at ang babaylan lamang ang nakakalaam ng nangyari at ng totoong katauhan ni Flor. Hindi na rin gaanong nagparamdam ang mga diyos matapos maisilang ni Mai, kaya inakala ng mag-asawa na pinahintulutan na sila ng diyos sa kanilang pag-ibig.

“Marahil, sinisingil na nila tayo. Ngunit hindi dapat ang aking anak.” Pahayag ni Flor matapos alalahanin ang mga nakalipas na pangyayari.

“Hindi ako makapapayag na kunin nila sa atin ang ating anak. Tulad ng pangako ko noon handa kong gawin lahat manatili lamang kayo sa aking piling.” Matapang na wika naman ni Aniago.

Biglang dumilim ang langit at sunod-sunod ang pagkulog at pagkidlat na nagbabadya ng pag-ulan. Bigla ring lumakas ang hangin kaya tinawag na ng mag-asawa si Mai at dali-daling umuwi sa kanilang tahanan.